ΤΟΥ ΞΕΝΗΤΕΜΕΝΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ*
Ένας κοντός κοντούτσικος παίρνει όμορφη γυναίκα.
Τόνε ζηλεύουν οι άρχοντες κι όλα τα καμποχώρια.
Τόνε φτονάει κι ο βασιλιάς, βαρύ χρέος του βάνει.
– Ντύσου στολίσου λύγερη να πάω να σε πουλήσω.
– Μα ‘μείς χωράφια έχουμε πούλησε να πλερώσεις.
– Επούλησα διαπούλησα από τα χρέη δε βγαίνω,
ντύσου στολίσου λύγερη να πάω να σε πουλήσω.
– Εμείς αμπέλια έχουμε, αμπέλια και σταφίδες.
– Επούλησα διαπούλησα από τα χρέη δε βγαίνω,
ντύσου στολίσου λύγερη να πάω να σε πουλήσω.
– Μα ‘μείς ανώγια έχουμε, ανώγια και κατώγια.
– Επούλησα διαπούλησα από τα χρέη δε βγαίνω,
ντύσου στολίσου λύγερη να πάω να σε πουλήσω.
Εντύθηκε ‘στολίστηκε και ‘γίνει σαν τη νύφη.
Βάνει τον ήλιο πρόσωπο και το φεγγάρι ακάλη
και του κοράκου τα φτερά γαϊτανοφρύδια βάνει.
Από το χέρι την κρατεί και στο παζάρι πάνε.
– Πού πας κοντέ τη λύγερη, πού πας κοντέ την κόρη;
– Βαρύ χρέος μου ρίξανε και πάω να την πουλήσω.
-Πές μου κοντέ τη λύγερη πόσο την παζαριάζεις;
– Τό ‘να τση αχείλι χίλια εχεί και τ’ άλλο δυο χιλιάδες
και τ’ αποδέλοιπο κορμί στιμαρισμούς δεν έχει.
– Φέρε κοντέ την τσάντα σου να βάλεις τα λεφτά σου.
Ένα πουλάκι επέρναγε εκείθε και κελάιδει:
“παίρνει αδρεφός την αδρεφή και γνωριμούς δεν έχου”.
Και το παιδί σαν τ’ άκουσε αμέσως εταράχτει.
– Πές μου να ζήσεις λύγερη πούθε γεννοκρατιέσαι;
– Η μάννα μου απ’ τα Γιάννινα και ο κύρης μου απ’ την Πόλη
κι έχω αδρεφό στην ξενιτιά και δέν τονε γνωρίζω.
Τσι αγκάλες του την έριξε με δάκρυα τη φιλούσε.
– Πάρε κοντέ τη λύγερη, πάρε κοντέ την κόρη
και ‘κείνα που σου έδωκα στά ΄δωκα για προικιά της.
* Από τη συλλογή “Ζακυνθινά λαογραφικά’ του Σ. Α,
Υπαγόρευση: Τζόγια Κλάδη, ετών 72. Καμπί, μικρό χωριό της ορεινής Ζακύνθου.
(Δεκαετία του 1960).
katalogia 
katalogia
March 10, 2019 at 11:46 am
Reblogged this on katalogia.