*ένα ποίημα του Σαράντη Αντίοχου
από την ανέκδοτη συλλογή ΠΟΙΗΤΙΚΗ
ΣΥΣΣΩΡΕΥΜΕΝΗ ΟΜΗΡΕΙΑ
Ο χρόνος πάσχει όπως και οι άνθρωποι
από τις δυστυχίες που συμβαίνουν
μου λέει ο Κρης (του Τολέδου)
κι εγώ συγκατανεύω υποκλινόμενος
οκνηρός πλοηγός
στη λαίλαπα των αναδύσεων
εκείθεν του φαίνεσθαι
να δεις καθαρά – πώς να δεις;
το πρόσωπό σου
ντοπαρισμένοι καθρέπτες
παραμορφωτικοί
τελετουργίες που σου τρώνε
το είναι
συσσωρευμένη ομηρεία
το μέλλον είν’ αλλού –
είν’ αλλού
πληγωμένος χρόνος
ραγισμένη υδρία
άσπρα είν’ τα ρούχα που φορείς
και το σώμα – το σώμα
να σου κρύβει την ουσία του
