* Τρεις επιχρωματισμένες  γκραβούρες από το βιβλίο του  Jacques  Grasset  de Saint-Sauveur (1757-1810), Costumes civils actuels de tous les peuples connus…, που πρωτοεκδόθηκε στο Παρίσι το 1784. Σχέδια του συγγραφέα και του Claude Louis Desrais (1746-1816). Χαράκτης ο Jean Marie Mixelle. Οι γκραβούρες αυτές είναι από την έκδοση του  Pavard (Paris 1787).

* Η εικόνα αυτή προέρχεται από το βιβλίο ” Lettres sur la Morée et les iles Cérigo, Hydra et Zante¨, του Antoine Laurent Castellan, που εκδόθηκε στο Παρίσι το1808. Το χαρακτικό  είναι του ίδιου του συγγραφέα.

Αρχείον Σαράντη Αντίοχου

Προσωπογραφία του Φώσκολου 

έργο του Filippo Pistrucci ((1822)

Οι βιογράφοι του Φώσκολου συχνά κάνουν λόγο για το ευερέθιστο του χαρακτήρα του και τα “θυελλώδη” ξεσπάσματά του,  κάποτε χωρίς σοβαρή αιτία. Τυπικό μεσογειακό ταμπεραμέντο!  Εκείνοι όμως που γνώρισαν καλά τη νοοτροπία και τον χαρακτήρα του,  όπως ο  ηθοποιός William Charles  Macready (1793-1873),   θα πουν ότι ο ποιητής μας ηταν στις κοινωνικές του σχέσεις “αξιαγάπητος” και ότι τα βίαια ξεσπάσματά του προκαλούσαν μάλλον το γέλιο των φίλων του.(1) Μια από τις “βίαιες” ενέργειες του Φώσκολου στο Λονδίνο, που λύπησε, σκανδάλισε και αποξένωσε κάποιους από τους Αγγλους φίλους του,   ήταν η περίεργη μονομαχία του με τον William G. Graham,  πρώην μεταφραστή του. Ποιά ήσαν τα αίτια; Θα λέγαμε “λόγοι τιμής” .  Αλλά ας δούμε με συντομία τα καθέκαστα του “σκανδάλου”.

Στο σχετικά μικρό διάστημα που  χάρηκε το σπίτι του, το DigammaCottage  στη South Bank (διετία 1822-23),  ο Φώσκολος είχε…

Enas ispanos klirikos filos toy Foscolou – teliko

Στην ανάρτηση αυτή  αναδημοσιεύουμε,  λόγω της ζέουσας  επικαιρότητάς της,  μια ιστορική  ανοικτή επιστολή του Ανδρέα Λασκαράτου (1811-1901) προς τον τότε νεοεκλεγέντα πρωθυπουργό  Χαρίλαο Τρικούπη ( 1832 – 1896), στην οποία ο μεγάλος Κεφαλλονίτης σατιρικός ποιητής, λογοτέχνης και κοινωνικός αναμορφωτής,  εκφράζει την αγανάκτησή του για την επικρατούσα  πολιτική και οικονομική κακοδαιμονία της μικρής Ελλάδας  και υποδεικνύει με θέρμη και ελπίδα  τα μέτρα που θεωρεί αναγκαία  για τη σωτηρία της πατρίδας.

Η επιστολή πρωτοδημοσιεύθηκε στο Αθηναϊκό “Άστυ” στις 18 Ιουνίου 1892.

¨Κύριε Χ. Τρικούπη,

Σ’  εσέ το έθνος  χαιρετά τον Σωτήρα του· πιστεύω δε  ότι αναμφιβόλως θέλεις λυτρώσει από τον γκρημνόν της χρεωκοπίας εις την οποίαν το έσπρωχνε αντεθνική, ανίκανη και διεφθαρμένη Κυβέρνησις. Με το μεγάλο τούτο κατόρθωμα που σου επιβάλλεται, συμβαδίζει και η ακολουθινή ταχτική διαχείρισις των πραγμάτων, εις την οποίαν ο Τρικούπης των απερασμένων ημερών, μας παρουσιάζεται ανώτερος σήμερα. Ο τότε Τρικούπης ήτο αρχηγός κόμματος, αλλ’ ο Τρικούπης…

ΤΑ ΕΠΤΑΝΗΣΑ έδωσαν την δημοτική γλώσσα στην Ελλάδα! Και δεν την έδωσαν μόνο οι λόγιοι και οι ποιητές Επτανήσιοι. Αγωνίστηκαν γι αυτή και άνθρωποι που δεν είχαν άμεση σχέση με την ποίηση και  τη λογοτεχνία. Αγωνίστηκαν και πολέμησαν  τον “λογιωτατισμό”, γιατί έβλεπαν  στη δημοτική  την προκοπή και την άνοδο του Έθνους. Είναι γνωστόν ότι οι Επτανήσιοι Ριζοσπάστες συνέδεσαν το “γλωσσικό ζήτημα” με εκείνο της εθνικής αποκατάστασης, που ήταν και το κύριο μέλημά τους. Σπουδαίος και μαχητικός υπήρξε στον τομέα αυτό ο ρόλος των ζακυνθίων . Ο Κωνσταντίνος Λομβάρδος (1820-1888) υπήρξε ο  Ριζοσπάστης που χτύπησε  χωρίς περιστροφές τον “λογιωτατισμό”, την εθνική αυτή πληγή, και υποστήριξε την απλή γλώσσα, την δημοτική ή “”δημοκρατική”, όπως την αποκαλούσε. Ο χαρισματικός και ρεαλιστής πολιτικός ασφαλώς δεν θεωρούσε ότι υπερβάλλει όταν έγραφε: “Εμείς οι δημοκράται της γλώσσης σχηματίζομεν το Έθνος”!

ΟΤΑΝ  ο Παναγιώτης Χιώτης, ο ιστορικός, κυκλοφόρησε σε φυλλάδιο τη μελέτη του με τίτλο “Περί της…

ω, μην το ψάχνεις

είμαστε ‘μείς το ποίη

-μα που εχάθη

                                                                                                                                                                                                                                                                                    …