του Σ. Αντίοχου

ΤΥΧΗ ΑΓΑΘΗ το Διαδίκτυο   μου έδωσε πρόσφατα μια ευχάριστη εκπληξη: την επαφή με έναν αγαπημένο φίλο της εποχής της υπερορίας μου στα Λονδίνα, τα ίχνη του οποίου είχα χάσει τις τελευταίες δεκαετίες. Πρόκειται για τον Κύπριο Χάρη Αιμιλιανίδη, πρόεδρο της Πανελλήνιας Ένωσης Φοιτητών Αγγλίας (ΠΕΦΑ) στις αρχές της δεκαετίας του 1970, φοιτητή της Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, με μεγάλη πατριωτική και αντιχουντική δράση στους χαλεπούς εκείνους καιρούς. Η νέα, διαδικτυακή, επαφή με τον πολύτιμον εκείνο φίλο, ήλθε να ενεργοποιήσει ένα καταρράκτη  “κατεψυγμένης” μνήμης, δίνοντάς μου και ένα βαθύ αίσθημα χαρμολύπης, αναλογιζόμενος τη σημερινή μας κατάσταση, της Ελλάδας και της Κύπρου. Τί να πεις και τί να κρατήσεις στον ιδιωτικό  χώρο της προσωπικής εμπειρίας;

Η ΠΕΦΑ ήταν τότε ένας “Πανελλήνιος” σύλλογος φοιτητών,  αλλά τον τόνον έδιναν οι Κύπριοι, που ήσαν πιο δραστήριοι και ένιωθαν και πιο ελεύθεροι, σε σχέση με τους Ελλαδίτες. Με δέχθηκαν αμέσως…

LA TRADICIÓN CLÁSICA EN LA POESÍA

***** por Luis Gil 

            catedratico helenista

             Universidad Complutense de Madrid

Ο φίλος ποιητής Διονύσης Σέρρας είχε την ευγενική καλωσύνη να μας στείλει από την Ζάκυνθο ένα αντίτυπο του “Χάση”  του Δημητρίου Γουζέλη  (1774-1843), που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΑ ΦΥΛΛΑ, σε διασκευή Κ. Πορφύρη (1910-1967). Τον ευχαριστούμε από καρδιάς. Η ηθογραφική αυτή κωμωδία του Γουζέλη (1794) πρωτοεκδόθηκε, αν δεν κάνουμε λάθος, το 1860 στη Ζάκυνθο,  και επανεκδόθηκε έκτοτε αρκετές φορές. Πρόκειται για έργο διάσημο, που τράβηξε την προσοχή πολλών λογίων   και ανθρώπων του θεάτρου, μελετητών και δημιουργών. Η σπουδαιότητά του από ζακυνθινολογική και θεατρολογική άποψη είναι μεγάλη και αναμφισβήτητη. Ένας αληθινός καθρέπτης της κοινωνίας του Τζάντε μας στα τέλη του 18ου αιώνα και μοναδικό αποκορύφωμα του παραδοσιακού ζακυνθινού λαϊκού θεάτρου, των περίφημων Ομιλιών, από τις οποίες εμπνεέται ο επώνυμος  πλέον  δημιουργός. Όμως, η γλωσσική ιδιομορφία και θεατρική οικονομία του έργου  καθιστούσε δύσκολη την έντεχνη  από σκηνής διδασκαλία του. Εξαίρεση η παρουσίασή του  υπό μορφή Ομιλίας, διασκευασμένο…

πέντε επιστολές προς τον Σαράντη Αντίοχο*, με χρονολογική σειρά, σχετικά με την διοργάνωση της Συνάντησης Μεσαιωνικού και Λαϊκού Θεάτρου στη Ζάκυνθο.

 Ανδρέας ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ – ΠΑΛΑΙΟΣ**

 ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΡΟΥΔΑΣ***

 Κ. ΠΟΡΦΥΡΗΣ****

* Συντονιστής της διοργάνωσης των εκδηλώσεων των δύο πρώτων Συναντήσεων Μεσαιωνικού και Λαϊκού Θεάτρου στη Ζάκυνθο.

**Aνδρέας Παπαγιαννόπουλος – Παλαιός (1908-1971). Αρχαιολόγος, Αντιπρόεδρος της Κεντρικής Οργανωτικής Επιτροπής της Συνάντησης Μεσαιωνικού και Λαϊκού Θεάτρου, ( με Πρόεδρο τον στρατηγό Δημήτριο Ξένο, Πρόεδρο της  Ένωσης Ζακυνθίων των Αθηνών).  

*** Ιωάννης Μαρούδας (1899-1980). Ιατρός, Μέλος της Κεντρικής Οργανωτικής  Επιτροπής της Συνάντησης.

**** Κ. Πορφύρης (1910-1967). Συγγραφέας. Εισηγητής του θεσμού και Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Οργανωτικής Επιτροπής της Συνάντησης.  

La battaglia di Lepanto, έργο του Andrea Michieli – Vicentino (1542 – 1617)

Βενετία, Palazzo Ducale.

La battaglia Naval di Lepanto. Fresco του Giorgio Vasari (1511-1574).

Sala Regia. Βατικανό.

La batalla de Lepanto Ελαιογραφία σε μουσαμά των Juan de Toledo και Mateo Gilarte (1663-1665). Iglesia de Santo Domingo de Lorca, Murcia. Ισπανία.

Λεπτομέρεια της ίδιας ελαιογραφίας.

The opposing fleets at Lepanto. Fresco του Giorgio Vasari. Sala Regia. Βατικανό.

La batalla de Lepanto. Χαλκογραφία του Mario Kartaro.

Μαδρίτη, Biblioteca Nacional.

La batalla de Lepanto του Juan de Luna y Novicio (1887).

Ελαιογραφία σε μουσαμά. Μαδρίτη, Palacio del Senado.

La Virgen de Rosario sobre la Batalla de Lepanto

του Lucas Valdés, Iglesia de la Magdalena, Σεβίλλη.

Ο Δόγης τηε Βενετίας Sebastiano Venier (1496 – 1578).

Πίνακας του Tintoretto (1518 – 1594), με φόντο τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου.

Βιέννη, Kunsthistrisches Museum.

The Battle of Lepanto of 1571 by…

Ο αγαπητός  φίλος ποιητής Διονύσης Σέρρας μου στειλε από τη Ζάκυνθο τούτο το νέο  βιβλίο για τον Ούγο Φώσκολο. Τον ευχαριστώ από καρδιάς. Η συγγραφέας του  Μαρία Σγουρίδου,επίκουρος καθηγήτρια Ιταλικής Φιλολογίας στο ΕΚΠΑ,  μας προσφέρει μια ευρεία, μεθοδική  και τεκμηριωμένη επισκόπηση του ποικιλότροπου αντίκτυπου που είχε και έχει  στο ελληνικό  ποιητικό milieu  ο ελληνο-ιταλός ποιητής. Ο υπότιτλος του βιβλίου το συγκεκριμενοποιεί: “απεικονίσεις – απηχήσεις – αντικατοπτρισμοί του έργου του στον ελλαδικό χώρο”.  Και είναι σωστό. Ο Φώσκολος, αποκλειστικά ιταλόγλωσσος συγγραφέας, έχει έλάχιστα μεταφραστεί στα Ελληνικά και φυσικά δεν μπορεί να γίνει λόγος για ευρεία  “πρόσληψη”  και επίδραση του έργου του. Ωστόσο, όπως τεκμηριώνεται στο παρόν βιβλίο, στους τελευταίους δύο αιώνες δεκάδες λογοτέχνες  ιδιαίτερα  στα Επτάνησα, πρωτίστως στη Ζάκυνθο και οριακά στην άλλη Ελλάδα, έχουν ασχοληθεί με τον Φώσκολο σε ποιηματά  και στιχουργήματα. Πρόκειται κατά κανόνα για κείμενα αφιερωματικά, επετειακού χαρακτήρα, στα οποία  εκτός από το omaggio και το εγκώμιο…

Η “ΛΥΡΑ” του Κάλβου.

(ξυλογραφία του Σπύρου Βασιλείου,  πρωτοδημοσιεύθηκε στη ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, έτος ΛΔ’ 1960, στο τεύχος το αφιερωμένο στον Κάλβο)

 πιστοποιητικά θανάτου του Ανδρέα Κάλβου (1792-1869)

  και της συζύγου του Charlotte Augusta Wadams (1812-1888)

( επίσημα αντίγραφα από το General Registar Office London, 1975. Aρχείον Σ.Α.)

* συνταγματάρχη Sir Frederick Stoven (το σωστό είναι Stovin), όπου του ζητεί να παρέμβει στις τουρκικές αρχές  για να αφεθούν ελεύθεροι ορισμένοι Έλληνες που επέβαιναν σε Ιόνιο σκάφος, το οποίο αιχμαλωτίστηκε εν πλω από τους Τούρκους και οδηγήθηκε στην Πάτρα. Ο Μπάιρον πληροφορεί τον Βρετανό αξιωματούχο ότι με δική του παρέμβαση αφέθηκαν ελεύθεροι από τους Έλληνες  εικοσι οκτώ Τούρκοι αιχμάλωτοι. Λεπτομέρειες του περιστατικού δεν γνωρίζουμε από άλλη πηγή, ούτε πια ήταν η αντίδραση του Τοποτηρητή, ο οποίος, σε αντίθεση με τον θερμό φιλέλληνα συνάδελφό του Charles James Ναpier, Τοποτηρητή της Κεφαλονιάς, ήταν απολύτως ευθυγραμμισμένος με την ανθελληνική πολιτική του Μαίτλαντ. Ωστόσο, όταν ο Μπάιρον έφτασε στο λιμάνι της Ζακύνθου στις 29 Δεκεμβρίου 1823 με δυο μικρά σκάφη υπό Ιόνια σημαία, δέχθηκε επί του σκάφους του την φιλοφρονητική επίσκεψη του Stovin, ο οποίος του πρόσφερε φιλοξενία στο νησί. Ο ποιητής όμως δεν αποβιβάστηκε, μη θέλοντας να καθυστερήση την αναχώρήσή του για…

Με χαρά λάβαμε το νέο βιβλίο της Ελένης Δημάκου, Διαδρομές ΙΙ, που είχε την καλωσύνη να μας στείλει η συγγραφέας του, την οποία και ευχαριστούμε θερμότατα. Πρόκειται για τον δεύτερο, με τον ίδιο τίτλο, τόμο επιφυλλίδων της, που δημοσιεύθηκαν στην Ζακυνθινή εφημερίδα ΕΡΜΗΣ,την περίοδο 2012-2019, με ένα ευρύτατο φάσμα θεμάτων πολιτισμικού και πολιτιστικού περιεχομένου.Η συγγραφέας αναπτύσσει τα θέματά της με λόγια δεξιοσύνη, επαρκή γνώση, κριτική οξυδέρκεια και ουμανιστικό αίσθημα, όπως ακριβώς και στο πρώτο τόμο.

Στη συνέχεια, ας μας επιτραπεί να θυμίσουμε τη σύντομη παρουσίαση του προηγούμενου βιβλίου της στο παρόν ιστολόγιο. Τα σχόλια μας εκείνα ισχύουν και για την παρούσα έκδοση:

Τύχη αγαθή! Στα συναισθήματα της θλίψης και της οργής των ημερών, από τις εικόνες της απέραντης χωματερής που έχουν μετατρέψει την Ζάκυνθο η ολιγωρία και ανικανότητα των αιρετών αρχόντων της, πραγματικό αντίδοτο και βάλσαμο ήλθε να αποτελέσει για μένα τούτο το βιβλίο, που μου έστειλε από την…