*ένα ποίημα του Σαράντη Αντίοχου

από τo νέο του βιβλίο ΠΟΙΗΤΙΚΗ

ΣΥΣΣΩΡΕΥΜΕΝΗ ΟΜΗΡΕΙΑ

Ο χρόνος πάσχει όπως και οι άνθρωποι

από τις δυστυχίες που συμβαίνουν

μου λέει ο Κρης (του Τολέδου)

κι εγώ συγκατανεύω υποκλινόμενος

οκνηρός πλοηγός

στη λαίλαπα των αναδύσεων

εκείθεν του φαίνεσθαι

να δεις καθαρά – πώς να δεις;

το πρόσωπό σου

ντοπαρισμένοι καθρέπτες

παραμορφωτικοί

τελετουργίες που σου τρώνε

το είναι

συσσωρευμένη ομηρεία

το μέλλον είν’ αλλού –

είν’ αλλού

πληγωμένος χρόνος

ραγισμένη υδρία

άσπρα είν’ τα ρούχα που φορείς

και το σώμα – το σώμα

να σου κρύβει την ουσία του

Ο γνωστός κύπριος λογοτέχνης και διακεκριμένος καλβιστής κ. Λεύκιος Ζαφειρίου είχε την ευγενική καλωσύνη να μου στείλει από τη Λευκωσία το νέο του βιβλίο για τον Ανδρέα Κάλβο. Το πήρα με συγκίνηση και χαρά. Τον ευχαριστώ από καρδιάς.

Έχουμε και άλλοτε αναφερθεί από το παρόν ιστολόγιο στον κ. Ζαφειρίου. Είναι ο ερευνητής που χρόνια τώρα εργάζεται μεθοδικά, με αφοσίωση και ανιδιοτέλεια, εκτός των ακαδημαϊκών φιλολογικών εργαστηρίων, για να μας δώσει την πραγματική εικόνα του βίου και του έργου του μεγάλου Ζακύνθιου υπερόριου, του ποιητή Ανδρέα Κάλβου, εικόνα που δυστυχώς έχουμε παραλάβει εν πολλοίς παραμορφωμένη – και δεν αναφέρομαι στο πλήθος των φαντασιακών προσωπογραφιών του.

Ο Λεύκιος, θυμίζω, ήδη μας έχει δώσει ένα σπουδαίο βιβλίο, Ο ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΛΒΟΥ (Μεταίχμιο, 2006), για το οποίο τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Σε αυτό παρακολουθεί, βήμα προς βήμα τον Ανδρέα Κάλβο, παραθέτοντας χρονολογικά βιοεργογραφικές λεπτομέρειες, πολλές από τις οποίες ο…

του Σ. Αντίοχου

ΤΥΧΗ ΑΓΑΘΗ το Διαδίκτυο   μου έδωσε πρόσφατα μια ευχάριστη εκπληξη: την επαφή με έναν αγαπημένο φίλο της εποχής της υπερορίας μου στα Λονδίνα, τα ίχνη του οποίου είχα χάσει τις τελευταίες δεκαετίες. Πρόκειται για τον Κύπριο Χάρη Αιμιλιανίδη, πρόεδρο της Πανελλήνιας Ένωσης Φοιτητών Αγγλίας (ΠΕΦΑ) στις αρχές της δεκαετίας του 1970, φοιτητή της Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, με μεγάλη πατριωτική και αντιχουντική δράση στους χαλεπούς εκείνους καιρούς. Η νέα, διαδικτυακή, επαφή με τον πολύτιμον εκείνο φίλο, ήλθε να ενεργοποιήσει ένα καταρράκτη  “κατεψυγμένης” μνήμης, δίνοντάς μου και ένα βαθύ αίσθημα χαρμολύπης, αναλογιζόμενος τη σημερινή μας κατάσταση, της Ελλάδας και της Κύπρου. Τί να πεις και τί να κρατήσεις στον ιδιωτικό  χώρο της προσωπικής εμπειρίας;

Η ΠΕΦΑ ήταν τότε ένας “Πανελλήνιος” σύλλογος φοιτητών,  αλλά τον τόνον έδιναν οι Κύπριοι, που ήσαν πιο δραστήριοι και ένιωθαν και πιο ελεύθεροι, σε σχέση με τους Ελλαδίτες. Με δέχθηκαν αμέσως…

LA TRADICIÓN CLÁSICA EN LA POESÍA

***** por Luis Gil 

            catedratico helenista

             Universidad Complutense de Madrid

Ο φίλος ποιητής Διονύσης Σέρρας είχε την ευγενική καλωσύνη να μας στείλει από την Ζάκυνθο ένα αντίτυπο του “Χάση”  του Δημητρίου Γουζέλη  (1774-1843), που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΑ ΦΥΛΛΑ, σε διασκευή Κ. Πορφύρη (1910-1967). Τον ευχαριστούμε από καρδιάς. Η ηθογραφική αυτή κωμωδία του Γουζέλη (1794) πρωτοεκδόθηκε, αν δεν κάνουμε λάθος, το 1860 στη Ζάκυνθο,  και επανεκδόθηκε έκτοτε αρκετές φορές. Πρόκειται για έργο διάσημο, που τράβηξε την προσοχή πολλών λογίων   και ανθρώπων του θεάτρου, μελετητών και δημιουργών. Η σπουδαιότητά του από ζακυνθινολογική και θεατρολογική άποψη είναι μεγάλη και αναμφισβήτητη. Ένας αληθινός καθρέπτης της κοινωνίας του Τζάντε μας στα τέλη του 18ου αιώνα και μοναδικό αποκορύφωμα του παραδοσιακού ζακυνθινού λαϊκού θεάτρου, των περίφημων Ομιλιών, από τις οποίες εμπνεέται ο επώνυμος  πλέον  δημιουργός. Όμως, η γλωσσική ιδιομορφία και θεατρική οικονομία του έργου  καθιστούσε δύσκολη την έντεχνη  από σκηνής διδασκαλία του. Εξαίρεση η παρουσίασή του  υπό μορφή Ομιλίας, διασκευασμένο…

πέντε επιστολές προς τον Σαράντη Αντίοχο*, με χρονολογική σειρά, σχετικά με την διοργάνωση της Συνάντησης Μεσαιωνικού και Λαϊκού Θεάτρου στη Ζάκυνθο.

 Ανδρέας ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ – ΠΑΛΑΙΟΣ**

 ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΡΟΥΔΑΣ***

 Κ. ΠΟΡΦΥΡΗΣ****

* Συντονιστής της διοργάνωσης των εκδηλώσεων των δύο πρώτων Συναντήσεων Μεσαιωνικού και Λαϊκού Θεάτρου στη Ζάκυνθο.

**Aνδρέας Παπαγιαννόπουλος – Παλαιός (1908-1971). Αρχαιολόγος, Αντιπρόεδρος της Κεντρικής Οργανωτικής Επιτροπής της Συνάντησης Μεσαιωνικού και Λαϊκού Θεάτρου, ( με Πρόεδρο τον στρατηγό Δημήτριο Ξένο, Πρόεδρο της  Ένωσης Ζακυνθίων των Αθηνών).  

*** Ιωάννης Μαρούδας (1899-1980). Ιατρός, Μέλος της Κεντρικής Οργανωτικής  Επιτροπής της Συνάντησης.

**** Κ. Πορφύρης (1910-1967). Συγγραφέας. Εισηγητής του θεσμού και Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Οργανωτικής Επιτροπής της Συνάντησης.  

La battaglia di Lepanto, έργο του Andrea Michieli – Vicentino (1542 – 1617)

Βενετία, Palazzo Ducale.

La battaglia Naval di Lepanto. Fresco του Giorgio Vasari (1511-1574).

Sala Regia. Βατικανό.

La batalla de Lepanto Ελαιογραφία σε μουσαμά των Juan de Toledo και Mateo Gilarte (1663-1665). Iglesia de Santo Domingo de Lorca, Murcia. Ισπανία.

Λεπτομέρεια της ίδιας ελαιογραφίας.

The opposing fleets at Lepanto. Fresco του Giorgio Vasari. Sala Regia. Βατικανό.

La batalla de Lepanto. Χαλκογραφία του Mario Kartaro.

Μαδρίτη, Biblioteca Nacional.

La batalla de Lepanto του Juan de Luna y Novicio (1887).

Ελαιογραφία σε μουσαμά. Μαδρίτη, Palacio del Senado.

La Virgen de Rosario sobre la Batalla de Lepanto

του Lucas Valdés, Iglesia de la Magdalena, Σεβίλλη.

Ο Δόγης τηε Βενετίας Sebastiano Venier (1496 – 1578).

Πίνακας του Tintoretto (1518 – 1594), με φόντο τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου.

Βιέννη, Kunsthistrisches Museum.

The Battle of Lepanto of 1571 by…

 

Ο αγαπητός  φίλος ποιητής Διονύσης Σέρρας μου στειλε από τη Ζάκυνθο τούτο το νέο  βιβλίο για τον Ούγο Φώσκολο. Τον ευχαριστώ από καρδιάς. Η συγγραφέας του  Μαρία Σγουρίδου,επίκουρος καθηγήτρια Ιταλικής Φιλολογίας στο ΕΚΠΑ,  μας προσφέρει μια ευρεία, μεθοδική  και τεκμηριωμένη επισκόπηση του ποικιλότροπου αντίκτυπου που είχε και έχει  στο ελληνικό  ποιητικό milieu  ο ελληνο-ιταλός ποιητής. Ο υπότιτλος του βιβλίου το συγκεκριμενοποιεί: “απεικονίσεις – απηχήσεις – αντικατοπτρισμοί του έργου του στον ελλαδικό χώρο”.  Και είναι σωστό. Ο Φώσκολος, αποκλειστικά ιταλόγλωσσος συγγραφέας, έχει έλάχιστα μεταφραστεί στα Ελληνικά και φυσικά δεν μπορεί να γίνει λόγος για ευρεία  “πρόσληψη”  και επίδραση του έργου του. Ωστόσο, όπως τεκμηριώνεται στο παρόν βιβλίο, στους τελευταίους δύο αιώνες δεκάδες λογοτέχνες  ιδιαίτερα  στα Επτάνησα, πρωτίστως στη Ζάκυνθο και οριακά στην άλλη Ελλάδα, έχουν ασχοληθεί με τον Φώσκολο σε ποιηματά  και στιχουργήματα. Πρόκειται κατά κανόνα για κείμενα αφιερωματικά, επετειακού χαρακτήρα, στα οποία  εκτός από το omaggio και το εγκώμιο…