Ο φίλος ποιητής και μελετητής Διονύσης Σέρρας μας έστειλε σε ανάτυπο τη νέα εργασία του, που δημοσιεύθηκε στα “Κεφαλληνιακά Χρονικά”. Τον ευχαριστούμε θερμά. Πρόκειται για την παρουσίαση και τον σχολιασμό δύο άγνωστων επιστολών, σε αρχική μορφή, του αείμνηστου ζακυνθινού ιστοριοδίφη και λογοτέχνη Ντίνου Κονόμου (1918-1990), προς τον φίλο του Γάλλο σολωμιστή Louis Coutelle (1921-2012). Δεδομένου ότι οι ταχυδρομημένες επιστολές του Κονόμου στον Coutelle λανθάνουν, τα δύο αυτά πρωτόγραφα έχουν ιδιαίτερη σπουδαιότητα διότι τεκμηριώνουν – και από την πλευρά του Κονόμου – την θερμή σχέση φιλίας και αλληλοεκτίμησης μεταξύ των δύο αλληλογράφων. Έχει προηγηθεί η παρουσίαση από τον Σέρρα τεσσάρων επιστολών του Coutelle στον Κονόμο – και πάλι από τα “Κεφαλληνιακά Χρονικά” (17, 2016).

Ο Σέρρας παραθέτει διεξοδικά σχολιασμένα τα δύο αυτά πρωτόγραφα απαντητικών επιστολών, παρέχοντας πολύτιμα βιογραφικά στοιχεία και αναφορές που σκιαγραφούν την ανθρώπινη και πνευματική διάσταση της προσωπικότητας του ζακυνθινού συγγραφέα. Τον συγχαίρουμε για την νέα προσφορά του στην ζακυνθινή επιστολογραφία και ευχόμαστε να μας δώσει σύντομα συγκεντρωμένο ολόκληρο το επιστολάριο του Κονόμου.

… αναβλύζει από το παραπάνω βιβλίο που μας έστειλε η νέα Ζακυνθινή ποιήτρια Άννα Πατρινού. Την ευχαριστούμε θερμότατα. Το πήραμε με μια ιδιαίτερη συγκίνηση: ο γενέθλιος τόπος, η ηλικία της συγγραφέως (γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1995). Είναι το πρώτο βιβλίο ποίησης μιας νέας γυναίκας που βίωσε την εφηβεία και ενηλικίωσή της στη φρικτή χρονική περίοδο της χρεωκοπίας της Ελλάδας και των μνημονίων που ακολούθησαν, μια περίοδο που τραυμάτισε ιδίως τη νέα γενιά και που οι επιπτώσεις της δυστυχώς συνεχίζονται. Επιπτώσεις που αναπόφευκτα έχουν αντίκτυπο και στην κουλτούρα, στην πνευματική δημιουργία. Πώς εξέρχεται άραγε από αυτό τον εφιάλτη η Ποίηση, η ποιητική δημιουργία, στον τόπο μας; Το ερώτημα αφορά κυρίως στη νέα γενιά. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία δημιουργοί έχουν αντιστάσεις από παλαιότερα σκληρά βιώματα και αντιδρούν με πείρα, ο καθένας σύμφωνα με τις συνισταμένες της δικής του ποιητικής έκφρασης. Οι νέοι όμως;

Το βιβλίο της Άννας Πατρινού μας δίνει νομίζω μια αισιόδοξη απάντηση: “Θα φυτρώσει το φως”! Ελπίδα φωτεινή, που θα αντιπαλέψει το έρεβος, τις σκοτεινές ωδίνες που επιμένουν. Στίχοι όπως αυτοί συγκλονίζουν:

Είναι νωρίς να μιλάμε για θαύματα./ Ο κόσμος ακόμη πονά./ Πώς να σου πω το βαρύ “σ΄αγαπώ” / όταν λυγίζει κι ο ίσκιος μου;

Η πικρή εμπειρία του υφιστάμενου “κακού” δεν θα εμποδίσει όμως τη νέα Zακυνθινή ποιήτρια να επιμείνει και, υπερβαίνοντάς το, να βγάλει νικήτρια την Ποίηση. Τα ωραία ποιήματα που μας δίνει, με πηγαίο αλλά συγκρατημένο λυρισμό και αργό ρυθμό, σε στυλ adagio, είναι αξιοπρόσεκτα. Μικρές ωδές, à la manière de homage, για αγαπημένα πρόσωπα, εξύμνηση της μητέρας φύσης και του ζακυνθινού τοπίου, με φυσιολατρική έξαρση και βαθύ το αίσθημα του “συνανήκειν” στην πάτρια γή, την πλάση όλη, μέσα στο θαύμα του σύμπαντος κόσμου, με το οποίο συνδιαλέγεται. Ποιήματα με μια ώριμη στοχαστική, αποφθεγματική και αφοριστική έκφραση που μας ξαφνιάζει και που αποκορυφώνεται στις τελευταίες σελίδες της συλλογής. Τέλος, είναι διακριτή η ενότητα προσωπικού ύφους και ήθους, που υπόσχεται πολλά…

Συγχαίρουμε θερμά τη νέα ποιήτρια του Τζάντε μας, ευχόμενοι το ελπιδοφόρο ποιητικό μήνυμά της να βρει συνοδοιπόρους στους κόλπους των νέων δημιουργών.

σ.α.

Με αφορμή την τελευταία ανάρτησή μας για την εργασία του καλβιστή κ. Σπύρου Ν. Παππα σχετικά με την επιστολή του Σατωβριάδου, στη οποία γίνεται λόγος για τη μετάφραση στα γαλλικά της Λύρας, της πρώτης συλλογής των καλβικών Ωδών, δανειζόμαστε από την GOOGLE την έκδοση αυτή του 1824, όπως προσφέρεται ως e-book στο παγκόσμιο αναγνωστικό κοινό.