του Σ. Αντίοχου

ΤΥΧΗ ΑΓΑΘΗ το Διαδίκτυο   μου έδωσε πρόσφατα μια ευχάριστη εκπληξη: την επαφή με έναν αγαπημένο φίλο της εποχής της υπερορίας μου στα Λονδίνα, τα ίχνη του οποίου είχα χάσει τις τελευταίες δεκαετίες. Πρόκειται για τον Κύπριο Χάρη Αιμιλιανίδη, πρόεδρο της Πανελλήνιας Ένωσης Φοιτητών Αγγλίας (ΠΕΦΑ) στις αρχές της δεκαετίας του 1970, φοιτητή της Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, με μεγάλη πατριωτική και αντιχουντική δράση στους χαλεπούς εκείνους καιρούς. Η νέα, διαδικτυακή, επαφή με τον πολύτιμον εκείνο φίλο, ήλθε να ενεργοποιήσει ένα καταρράκτη  “κατεψυγμένης” μνήμης, δίνοντάς μου και ένα βαθύ αίσθημα χαρμολύπης, αναλογιζόμενος τη σημερινή μας κατάσταση, της Ελλάδας και της Κύπρου. Τί να πεις και τί να κρατήσεις στον ιδιωτικό  χώρο της προσωπικής εμπειρίας;

Η ΠΕΦΑ ήταν τότε ένας “Πανελλήνιος” σύλλογος φοιτητών,  αλλά τον τόνον έδιναν οι Κύπριοι, που ήσαν πιο δραστήριοι και ένιωθαν και πιο ελεύθεροι, σε σχέση με τους Ελλαδίτες. Με δέχθηκαν αμέσως με μεγάλη θέρμη και ενδιαφέρον. Τότε, “αυτοεξόριστος”,  παράλληλα με τις σπουδές δούλευα στο GREEK REPORT  του αείμνηστου Τάκη Λαμπρία, στην αγγλόφωνη αντιχουντικη επιθεώρηση, που με χίλιες δυσχέρειες προσπαθούσε να διατηρήσει ζωντανό στο εξωτερικό το ενδιαφέρον  για την κατάσταση στην Ελλάδα υπό την δικτατορία των Κολονέλων. Στον  Χάρη Αιμιλιανίδη βρήκα αμέσως έναν θερμό συμπαραστάτη, ειλικρινή φίλο και συνεργάτη. Με εντυπωσίασε από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας το πάθος του για την Ελευθερία, τη Δημοκρατία, την Δικαιοσύνη και τον Ανθρωπισμό, αξίες τότε, αλλά δυστυχώς και σήμερα, εν ανεπαρκεία. Ο Χάρης με κάλεσε μάλιστα να δώσω υπό την αιγίδα της ΠΕΦΑ μια διάλεξη με θέμα τον ανθρωπισμό και την Ελλάδα, που δέχτηκα μετά χαράς. Ήλθαν στη διάλεξη μεγάλο πλήθος φοιτητών αλλά και, πράγμα που με εξέπληξε, σχεδόν σύσσωμη η Ελληνική Πρεσβεία (!!!), μαζί και  κάποιοι τύποι, sinister στην εμφάνιση, με μαγνητόφωνα, σίγουρα χουνταίοι χαφιέδες και πράκτορες. Κάποιοι στην πρεσβεία ήσαν τότε κρυφοαντιχουντικοί. Ανάμεσά    τους ο Γενικός Πρόξενος Παύλος Αποστολίδης, που ήλθε στη διάλεξη, και ο Πρεσβευτής Βερύκιος, ο οποίος “ξηλώθηκε” λίγο αργότερα. Στο στόχαστρο όμως των σμπίρων της Χούντας  στο Λονδίνο βρέθηκαν γρήγορα οι Κύπριοι φοιτητές και προσωπικά ο Χάρης Αιμιλιανίδης.  Η ΠΕΦΑ είχε λάβει τότε από την Ελληνική Πρεσβεία μια μικρή επιχορήγηση, η οποία, με πρωτοβουλία του Αιμιλιανίδη και τη σύμφωνη γνώμη του ΔΣ του συλλόγου, διατέθηκε εξ ολοκλήρου για αντιχουντικούς σκοπούς, μεταξύ των οποίων και μια μικρή  ενίσχυση 30 στερλινών  στο GREEK REPORT. Θυμάμαι τη μεγάλη συγκίνηση του Τάκη Λαμπρία όταν διάβασε την επιστολή του Αιμιλιανίδη που του ενεχείρισα, με τις 30 λίρες για την ενίσχυση του GREEK REPORT. Κάθησε αμέσως, ο υπέροχος εκείνος άνθρωπος,  και έγραψε μια θερμή απάντηση στον Αιμιλιανίδη, (αντίγραφο της οποίας μου έστειλε προχθές  ο Χάρης με e-mail και που  παραθέτω εδώ ως τεκμήριο πατριωτικής πράξης, θάρρους και ευγένειας). Λίγο αργότερα, ο Αιμιλιανίδης και ο Λαμπρίας συναντήθηκαν για πρώτη φορά ένα βράδυ στο σπίτι μου. Αμφότεροι ένιωσαν μάλιστα μεγάλη συγκίνηση όταν “βρήκαν” πως είχαν την ίδια καταγωγή: την Κυθρέα, ένα από τα πιο όμορφα χωριά της Κύπρου, που βρίσκεται σήμερα στα κατεχόμενα.

Και η χουντική λαίλαπα στο ζενίθ. Πρώτο μέτρο κατά της ΠΕΦΑ η έξωσή της από ένα γραφειάκι που διατηρούσε σε οίκημα του καθεδρικού ναού της Αγίας Σοφίας του Λονδίνου. Την έξωση απαίτησε  ο  μητρολίτης Ηλείας Αθανάσιος, ο οποίος είχε διατελέσει εφημέριος στην Αγία Σοφία και που ευρισκόμενος τότε στο Λονδίνο διέπρεψε, από άμβωνος,  σαν διαπρύσιος κήρυκας της Χούντας.  Ταυτόχρονα ξέσπασε ένα όργιο ανώνυμων απειλών από χουντικά στοιχεία προς κατατρομοκράτηση των  φοιτητών, μια πραγματική τρομοκρατική “καμπάνια”, που είχε ως αποκορύφωμα την απαγωγή και τον άγριο  ξυλοδαρμό του Χάρη Αιμιλιανίδη από “αγνώστους”, που τον υπέβαλαν και σε ανάκριση για τις αντιχουντικές του δραστηριότητες και επαφές. Την σκανδαλώδη εγκληματική αυτή πράξη (σήμερα θα την λέγαμε τρομοκρατική) ο Αιμιλιανίδης δεν την κατήγγειλε τότε και την κράτησε μυστική ακόμη κι από εμένα,  από φόβο  μήπως γίνουν πράξη οι απειλές που είχε δεχτεί για αντίποινα… Οι διώξεις αυτές όμως οδήγησαν ουσιαστικά στην παράλυση και γρήγορα στη διάλυση της ΠΕΦΑ, εν έτει 1972.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 ο Αιμιλιανίδης εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου έκτοτε ζει οικογενειακώς, και ανέπτυξε σπουδαία εκπαιδευτική και συγγραφική δραστηριότητα. (Βλ. Βιογραφικό του στο τέλος του παρόντος). Στο διάστημα της Μεταπολίτευσης δεν διανοήθηκε  καν να “εξαργυρώσει” τη δράση  και τις ταλαιπωρίες του για την Δημοκρατία, αντίθετα από ό,τι έκαναν τόσοι και τόσοι άλλοι, ακόμη και δήθεν αντιστασιακοί. Αυτός αρκέστηκε στις πνευματικές του δραστηριότητες, αλλά και στην ασίγαστη οδύνη της απώλειας του πατρικού του σπιτιού και των περιβολιών της  νεότητάς του στην όμορφη και άμοιρη Κυθρέα, που έχουν καταστεί χώροι καταυλισμού του τουρκικού κατοχικού στρατού – κατάσταση που δυστυχώς συνεχίζεται.

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΛΑΜΠΡΙΑ

BIOGRAFIKO AIMILIANIDI